Jeruzalem, 2 mei 2011. Deze week vierden we een bescheiden feestje. Het was vijf jaar geleden dat ik voor het eerst de hoge trappen van de muren van Jeruzalem beklom. Onzeker en me niet realiserend waartoe deze dagelijkse wandelingen zouden leiden.

Ik durfde m’n mond nauwelijks open te doen. ‘Om Sions wil niet zwijgen’. Derek Prince had ons geleerd en voorgeleefd om Bijbelteksten hardop te declameren. Hij wees daarbij op het belang van het hoorbaar proclameren.

Het duurde niet lang of ik ervoer de kracht van het hardop proclameren. Het gerucht ging snel. Steeds meer nieuwsgierige pelgrims en overige toeristen wilden zo’n proclamatiewandeling wel eens meemaken. Ik had daar niet op gerekend. Joke en ik hadden de indruk dat God ons persoonlijk geroepen had voor deze wachterstaak op de muur. We realiseerden ons niet direct dat we gezelschap van belangstellenden zouden krijgen. En hoe! Inmiddels liepen zo’n 15.000 mensen met ons mee. We verbazen ons nog dagelijks over de nog steeds toenemende belangstelling. Ook uit andere landen. Ook in Duitsland verspreidt het wachtersvuurtje zich.

Als we terugkijken op de afgelopen vijf jaar maakt ons dat nederig en ongelooflijk dankbaar. Wat een voorrecht om alsnog in de gelegenheid gesteld te worden om Gods opdracht, omschreven in Jesaja 62, tot vervulling te brengen. Voor vele honderden wandelaars werd de wandeling op de muur een onvergetelijke, en levensveranderende ervaring. Er komt langzamerhand een wachtersbeweging van de grond. Gelovigen die inzien dat er iets moet gebeuren.

Ik kan niet wachten op de dag dat elk uur, de hele dag door, en de hele nacht door wachters op de muren van Jeruzalem zullen wandelen.

Tweeduizend jaar christendom heeft ons ver weg gedreven van Gods aanvankelijke bedoeling. We werden de aartsvijand van het Joodse volk. De vervangingsleer werd formeel afgewezen, maar de facto wordt hij nog in volle glorie verkondigd. De rol die Israël speelt en zal spelen in de toekomst wordt niet onderkend. De kerk heeft deze uitverkoren rol gestolen van Israël. Inmiddels dringt het langzaam door dat God deze ‘grootste diefstal aller tijden’ niet accepteert. Israël werd door Hem uitverkoren, niet de christelijke kerk. In Jeruzalem liggen onze wortels, niet in Rome.

Helaas zijn heel weinig voorgangers en predikanten op de hoogte van de rol die Israël speelt. Onwetendheid is enorm groot. Op theologische hogescholen wordt niet of nauwelijks aandacht besteed aan de uitverkoren rol van Israël. Colleges worden niet gegeven. Kritische vragen door nieuwsgierige theologiestudenten niet gesteld. Dociel volgen zij de traditionele leer en dogma’s die in Rome en in Dordrecht werden ontwikkeld. Niet de aartsvaders worden bestudeerd, maar de kerkvaders voeren nog steeds het hoogste woord.

De zwanezang lijkt te zijn ingezet. De patient kerk/ gemeente is doodziek. Richtingloos dobbert zij rond.

Talloze bezoekers werden en worden dagelijks aangesproken op de muren van Jeruzalem. God spreekt tot hen persoonlijk.

Al onze dank gaat uit naar Hem, de God van Abraham, Isaak en Jakob. We hebben geen idee hoe de komende vijf jaar zich zullen ontvouwen. Het zal er niet eenvoudiger op worden. Israël zal steeds meer in een isolement komen. Ik neem me voor om met alles wat in me is de wachtersroep te laten klinken. Niet alleen bovenop de muren van Jeruzalem, maar ook binnen de poorten van de kerk in ons kikkerlandje. We zullen uit een ander vaatje blijven tappen. Het speelkwartier is definitief voorbij. De gemeente zal zich onmogelijk langer kunnen verbergen. Ze zal zich onvoorwaardelijk moeten uitspreken t.a.v. Israël. Nee, Israël laat zich niet meer wegdrukken naar de marge van de gemeente.

De tijd dat fanatieke Israël freaks één keer per jaar hun Israël dansjes en liedjes mochten opvoeren in de kerk, getooid in witte, te wijde jurken, zwaaiend met Israël vlaggen ligt achter ons. Israël laat zich niet, nooit meer wegdrukken.

Wachters zullen dat niet meer toestaan. God zal dat niet meer toestaan. De schijnwerpers van Gods aandacht zullen in deze tijd gericht zijn op Israël. Hij zal de vervallen hut van David weder opbouwen (Amos 9:11) Voor alle duidelijkheid, met deze ‘vervallen hut’ wordt niet de kerk bedoeld, maar Israël! Niet Israël zal in de kantlijn gemanoeuvreerd worden, maar de heidense kerk zal naar de bescheiden zijlijn geschoven worden. Niet de heidengelovigen spelen de eerste viool, maar Israël. In Efeziërs 3:6 lees je dat wij, niet Joden ‘medeburgers, medebewoners, en mede-erfgenamen zullen worden van het ‘burgerschap van Israël’. Dus niet de hoofdbewoners! Dat zou tot enige bescheidenheid moeten leiden.

Predikanten en voorgangers zullen zich niet meer kunnen schuilhouden. Zeker… Israël ‘ligt gevoelig in “hun” gemeente’, ik kan alleen maar zeggen: ‘het zal tijd worden.’ Aan tweeduizend jaar Israël-vijandige evangelie verkondiging moet onmiddellijk een eind gemaakt worden.
Zoals God zegt; ‘brandend van liefde neem Ik het op voor Jeruzalem en Sion,’ (Zacharia 1:14M) zo zal iedere Godvrezende voorganger Hem deze woorden moeten nazeggen. Als je deze woorden met geen mogelijkheid uit je mond kunt krijgen, zul je ernstig in de spiegel moeten kijken. Dan loop je niet in de pas met je Vader. Het kan niet zo zijn dat onze Vader helemaal lyrisch is over Israël, en dat jij Israël wegduwt. Die tijd ligt voorgoed achter ons.
Je voelt het al…De komende vijf jaar zullen we onze stem luid en duidelijk laten horen, zowel in Israël als in ons polderlandje. Voor vaagheid zal niet veel ruimte zijn.

Volgende maand zal mijn boek ‘Steen door de ruit’ uitkomen. Op het ogenblik rond ik mijn tweede boek af (‘Terug van weggeweest, van Rome naar Jeruzalem’)
Dat zal na de zomer in de winkel liggen.

Van 1-15 juli zullen wij in Nederland een spreektournee houden.
Er zijn nog enkele avonden beschikbaar. Houd onze website in de gaten.

Tot ziens op de muren van Jeruzalem!